Rys historyczny Polnica
Pierwsza pisana wzmianka o Polnicy pochodzi z 1344 roku. Była ona wówczas wsią rycerską, której właścicielami byli Pankowie. Pierwszy z nich Sławek siedział na 2 włókach. Świadkami nadania byli Dobiesław Dobrowoj Gacko i Mieczysław.
Następny dokument z 1352 roku mówi o braciach Piotrze i Macieju. Po wielkiej wojnie z Krzyżakami w 1414 roku Polnica otrzymała nowy dokument lokacyjny, nadano go sołtysowi z Polnicy jego bratu Tomysławowi, którzy otrzymali 6 włók w zagospodarowanie , reszta 50 włók została podzielona między chłopów. W dokumencie zaznaczono również granice wsi.
W okresie po pokoju toruńskim w 1466 roku wieś przeżywa jak i całe starostwo człuchowskie swój rozwój. Wzrosła liczba gospodarstw i ludności. W tym to okresie były we wsi dwa młyny, a następnie w roku 1624 trzy młyny na rzeczce Rogoźnicy. We wsi były też dwie karczmy. Obok wsi istniał folwark starościński, w którym chłopi odrabiali pańszczyznę. W tym okresie wieś nazywano Polenica. Ponieważ we wsi było mało łąk chłopi dzierżawili dalsze w borach królewskich. Dzierżawili również jezioro Gostudno.
Początkowo wieś należała do parafii w Kiełpinie. Pierwszą wzmiankę o kościele w Polnicy mamy z perwszej połowy XVI w. , który powstał z fundacji starosty Latalskiego propagatora reformacji. W 1617 roku kościół należał do katolików. Z tego okresu zachowała się kryta gontem drewniana wieża z dzwonem ufundowanym przez Pawła Słomę. W czasie wojen szwedzkich kościół uległ zniszczeniu - ocalała tylko wieża. Nową nawę dobudowano w 1780 roku już po przyłączeniu starostwa człuchowskiego do Prus. Na stropie kościoła znajduje się obraz św. Stanisława biskupa ( co świadczy o kulcie tego świętego ) oraz króla Dawida grającego na harfie. Wyposażenie kościoła późno-barokowe z XVIII w.
Po potopie Polnicę z Kiełpinem przyłączono do parafii przechlewskiej - księża z Przechlewa skarżyli się na trudności z dotarciem do Polnicy i Kiełpina z powodu wielkich odległości i niebezpiecznych dróg. Starania o ustanowienie parafii w Polnicy rozpoczęto w 1884 roku, przyniosły one rezultat dopiero w 1901 roku, kiedy to do wsi przybył ks. Antoni Zawadzki, urodzony w Polnicy, jako zarządca wikariatu. Ze składek wiernych zakupiono ziemię i rozpoczęto budowę plebanii, przystąpiono do odnowienia kościoła. Od 30 marca 1905 roku Polnica stała się samodzielna parafią z kościołem filialnym w Kiełpinie,
Ponieważ w Polnicy mieszkało wielu ewangelików w 1912 roku wybudowano tu z cegły nowy kościół, który należał do parafii ewangelickiej w Człuchowie. Po II wojnie światowej kościół przekazano katolikom i stał się kościołem pomocniczym pod wezwaniem św. Józefa. W 1956 roku do parafii przybył ks. Jan Jamiński z archidiecezji warszawskiej. Przystąpił do remontu kościoła parafialnego ze składek wiernych i częściowo wspartych przez konserwatora zabytków. Kościół odzyskał swą wartość architektoniczną od marca 1963 roku - proboszczem jest ks. Szczepan Kopacz, który przeprowadził dalsze prace remontowe w kościele i uzupełnił parametry kościelne. Parafia liczy około 1650 wiernych. W skład parafii wchodzi kościół filialny w Kiełpinie p.w. św. Andrzeja.
Na przełomie wieków XIX-XX nastąpiła rozbudowa Polnicy. Powstały dwa tartaki oraz cegielnia cegły wapiennej. Zbudowano również młyn elektryczny istniały również dwa wiatraki.
Budowa linii kolejowej Człuchów - Miastko w latach 1903 - 1905 wpłynęła również na intensyfikację rozwojową wsi. Powstała stacja kolejowa. Wytyczono nową drogę z Polnicy do Czarnoszyc.
Po roku 1920 obok Polnicy przebiegała granica państwowa polsko -niemiecka, w Starej Rogoźnicy powstały budynki straży granicznej. W czasie II wojny światowej przebywało tu na robotach 58 Polaków. W wyniku wojny wieś nie ucierpiała. Dość szybko została zasiedlona. Uruchomiono produkcję w tartaku, powstało nadleśnictwo w budynkach byłego majątku Zawadzkiego. W latach późniejszych rozbudowano byłą cegielnię - powstał zakład produkcji słupów żelbetowych. W latach 1969 - 70 zbudowano nową szkołę, a obok szkoły ośrodek zdrowia.
W latach 1970 - tych powstały we wsi 53 budynki mieszkalne, biurowe, użyteczności publicznej i gospodarcze.
Były to lata bardzo dużego ruchu budowlanego. W tym to okresie wieś otrzymała również wodociągi. We wsi zbudowano również stadion sportowy z zapleczem, remizę strażacką.
W pobliskiej Rogoźnicy powstał ośrodek wczasowy, a w dawnej bazie Spółdzielni Kółek Rolniczych powstała stolarnia.
Wieś posiada prężną OSP z drużyną młodzieżową - tradycje jednostki OSP sięga lat 1945-46.
